Anlatacak bir şeyin yoksa , Dinleyecek çok şeyin vardır, UmutEnginDeniz

SALVATORE QUASIMODO

İtalyan şair Salvatore Quasimodo 20 Ağustos 1901'de Güney Sicilya'da Modica kasabasında doğdu, 14 Haziran 1968'de Napoli'de öldü.
Palermo ve Roma'da mühendislik okudu ve uzunca bir süre kamu görevlisi olarak mühendislik yaptı. Kendi kendine Latince ve Eski Yunanca öğrendi. Milano Konservatuarı'nda Edebiyat öğretmenliği yaptı. Önceleri Solaria dergisi çevresinde gelişen 'kapalı şiir' (hermetisizm) akımına bağlı yapıtlar vermiş, Faşizm ve İkinci Dünya Savaşı'nın etkileriyle toplumsal sorunlara yönelerek yoğun lirik şiirler yazmıştır.
1959'da Nobel Edebiyat Ödülü' nü kazanmıştır




.






ÖLÜMLÜ ÖLÜMSÜZ

(Thanatos Athanatos)

Ve şimdi seni yadsımak zorunda mı kalacağız

urların tanrısı, canlı çiçeklerin tanrısı

bir hayırla mı yanıtlayacağız o karanlık

kayayı ki benim özbenliğimdir, ölüme razı mı olacağız?

Ve her mezartaşına kazıyacak mıyız

tek kesin gerçeğimizi: thanatos athanatos!

Apaçık sorulara yenilmiş şu adamın

düşlerini, gözyaşlarını, öfkelerini

yorumlayacak bir addan yoksun.

Diyaloglarımız da değişmiş şimdi bak

saçmalıklar da mümkün olmada.

Orada sislerin dumanların ötesinde, ağaçların içinde

yaprakların gücü uyanmada

doğrudur ırmağın kıyılarına basınç yaptığı.

Hayat düş değil. Doğrudur insan

ve onun kıskanç yakınışı sessizlikten.

Susku tanrısı, açık yalnızlık

AŞK TÜRKÜSÜ

Batıya döner ayçiçeği

Gün hızlanmıştır bile

Eğildi mi o - yoğunlaşır

Yaz havası, kımıl kımıl yapraklar, işlik

Dumanları. Çatırdayıvermesiyle yıldırımların,

Bulutların akıvermesiyle bir, uzaklaşır yiter

Göğün bu son oyunu da.Yıllardan beri,

Sevgilim, hep böyle şaşkına çevirir

Bizi ağaçların değişmesi

Navigli'deki. Ama günlerimiz hep aynı,

Güneş o güneş, çekip giden

Bir ışık çizgisiyle ardında, sevgi dolu.

Anılar bitti artık, anımsamak istemiyorum;

Belleğimi ölüm almış,

Yaşamın sonu yok. Bütün günler

Bizim. Vakit geçti diyerek sen de

Bırakacaksın beni, durunca devinim.

Burda kanalın üstünde yükselerek

Salıncakla çocuklar gibi, suya

Bakıyoruz, kararan

Yeşilindeki ilk dallara.

Bıçak değil avcunda gizlediği

Sessizce yaklaşan adamın

Tek bir ıtır çiçeği.

ASKERLER GECE AĞLAR

Ne haç ne çocukluk yetiyor

ne Golgota çekici durdurmağa

tanrısal anıları ne de savaşı.

Askerler gece ağlar

ölmeden önce, güçlüdürler, yaşam

kavgasında öğrendikleri sözlerin

önünde düşüp ölürler.

Askerler, sevgili sayılar,

kimlerin kimlerin ağladığı.

AKŞAM OLUVERİR

herbirimiz bir güneş ışını

yaralamış gibi dururuz

tek başımıza evrenin yüreğinde

akşam oluverir

ÇAĞIMIN İNSANI

Hâlâ taş elinde düşünde hâlâ sapan

çağımın insanı. Uçaktaydın,

kanatları ölüm ve kötülük taşıyan,

-gördüm seni- ateş arabasında, darağaçlarında,

işkence çarklarında, gördüm: sendin,

kıyıma inanan biliminle, yanılmaz,

aşksız, İsasız. Öldürdün yine

hep öldürdüğü gibi ataların öldürdüğü gibi

İnsanı ilk gören hayvanları.

Ve bu "Dağa gidelim" dediği günkü

koku kardeşin kardeşe bu kan

kokusu. Ve sana kadar gününe kadar

gelen o soğuk inatçı yankı.

Unutun ey oğullar topraktan yükselen

kan bulutlarını unutun babalarınızı:

kül altında kalmış mezarları,

rüzgâr yüreklerini karakuşlar almış.

GÜN GÜN ÜSTÜNE

Gün gün üstüne: uğursuz sözler, kan

ve altın. Tanıdım sizi ey benzerlerim

ey yeryüzü canavarları. Dişleriniz

arasında yok oldu acıma, iyi haç bizi bıraktı.

Dönemem artık cennetime.

Mezarlar kaplayacak yaralı toprakları, denize karşı,

kahramanlık anıtı olmayacak ama bir teki bile.

Kaç kere oynadı bizle ölüm: yaprakların

tekdüze hışırtısıydı saran havayı

keşişleme esince fundalıktan bulutlara

yükselir gibi bataklık kuşları.

GECE BİTTİ

Gece bitti

Ay eriyor doğan günde

Battı batacak sulara

Bu ovada eylül ne kadar diri

Çayırlar yemyeşil

Bahar toprakları sanki güneyde

Bıraktım eşi dostu

Eski bahçelere gittim gizli gizli

Seni anmak için tek başıma

Sen Ay'dan ötelerde bir yerdesin

Burda gün doğarken

Nal sesleri gelirken kaldırımlardan

ESKİ KIŞ

Alevlerin alacakaranlığında

aydınlık ellerini özlüyorum:

meşe kokan, gül kokan,

ve ölüm. Eski kış.

Kuşlar yem ararken, birden,

karın altında kaldılar;

sözcükler de öyle.

Biraz güneş, aynası bir meleğin,

sonra inen sis, ağaçlar ve biz

sabahın soluğundan yaratılmış.